İKİNCİ BAHAR

İKİNCİ BAHAR

 -"Bir adamın ikinci karısı olacaksın arkadaş..!"

dedi kadın. Öylece baktım yüzüne. Bir önceki anlattıklarına takıldım. Vaktiyle kadının dedesi ile babaannesi  güzel bir evlilik yapmış. Çocukları, torunları olmuş. İnişli-çıkışlı evlilikleri babaannenin vefatı ile sol bulmuş. Çok sevmiş dede hanımını. Evlilikleri iyi sayılırmış o vakte göre. Birinci hanımının ölümünden epey bir zaman sonra dede, bir evlilik daha yapmak istemiş. Eş dost tanıştırmış yaşı yaşına, boyu boyuna, huyu huyuna uygun bir hanımla. Evlenmişler...

       Kadın, öyle dedenin birinci hanımı gibi güzel de değilmiş hani. Ama tutmuş işte frekansları. Şimdilerdeki tabir ile elektrik almışlar birbirlerinden. Ellili yaşlarda aşk başkaymış sahiden. Duyguları, mantıkları oturmuş iki insan bir araya gelmiş çünkü. Kavga yok, çıkar yok, entrika yok. Her iki taraf da ununu elemiş, eleğini asmışlar çoktan duvara. Birbirlerinde güzel vücutlar aramamışlar. Bakımlı, parlak saçlar, ince bel, pürüzsüz cilt beklentileri yokmuş. Sabahları birlikte kahvaltı yapmak, öğle üzeri ve akşam yürüyüşleri, dostlarla yapılan okey ve çay toplantıları mutlu olmalarına yetiyormuş. İkinci baharındaymış adeta dede. Arada ilk hanımını da düşünür, vefalarını şükranla anlatır, ancak birbirlerine yetemediği günleri de çok olurmuş. Böyle anlarda ilk hanımının tavırlarındaki fevri ve memnuniyetsiz hallerini hatırladıkça; ikinci eşinin olgun davranışları sevgisini büyütürmüş.

       Aşk bu, sadece bir kez çalmaz kapıyı. Hatta ilkinde kapılırsın da ikincisinde yaşarsın gönlünce doya doya. Bilirsin vefayı, vefasızlığı. Kendi kendinle de yüzleşmiş, eksiklerini tamamlamışsındır. İlkinde aşkı belki sade yaşarsın. Oysa ikincisinde aşk, sevgiyi de getirir yanında. İşte bu yüzden derler sanırım ikinci aşka İKİNCİ BAHAR diye. İkinci bahar, İlkbahar gibi albenili de değildir üstelik. Ancak ikinci bahar, Sonbahar... Huzur...

-"Bir adamın ikinci eşi olacaksın..!"

deyiverdi kadın. Yüzüne öylece baktım.. Baktım.. İkinci eşi, İkinci baharı, en son aşkı diye iç geçirdim kendi kendime. Bir hayatın son sayfası olabilmekti mesele..!

   Seda ATALAY