 |
| BENİ BİR TEK SEN HİSSETTİN |
diye söyleniyordu kadın. Sesinin tonu sanki kırgın gibiydi. Orta boylu, balık etliydi. Fönlü, uzun saçlarıyla oldukça güzel görünüyordu. Yüz çizgileri, bakışları sanki ağlamaklı idi. Ama ağlamıyordu. Adını sordum:
-"Gülpembe"
dedi. Annesi çok büyük Barış Manço hayranıymış. Gülpembe'nin doğduğu yıl, Barış Manço'nun GÜLPEMBE şarkısı çok moda olmuş. Annesi koymuş ona bu ismi.
-"Kendinden bahsetsene biraz."
-"Ne anlatayım? Sıradan biriyim işte."
Oysa hiç de sıradan görünmüyordu. Bence çok özel bir kadındı. O kendisinin farkında değildi. Kimbilir kaç kadın, onun kadar güzel olabilmenin hayali içindeydi..! Kimbilir kaç erkek, Gülpembe ile tanışma hayalini kuruyordu..! Kimbilir kimlerin ulaşılmaz aşkı idi. Ama o yalnızdı işte. Yalnız, umutsuz, yaralı ve kırgındı. Hüznü ilgimi çekmişti..
Bazen çok derinliklerimiz oluşur. Ne biz yukarı tırmanmaya cesaret ederiz, ne de birisi elimizden tutup çeker. Gülpembe'de bunu hissettim sanki. Uzaktan ulaşılmaz bir görünümü vardı. Konuştukça bana doğru geldiğini farkettim. Gitgide sesi açılıyor, gürleşiyordu. Arada gülümsemeye de başlamıştı. Uzun bir zaman önce büyük bir aşk yaşamış. Sevdiği adamdan bir erkek çocuğu olmuş. Kısa süren bu beraberlik, bir gün adamın bir başka kadın ile bir başka şehre kaçıp; farklı bir hayat kurması ile son bulmuştu. Gülpembe, yaşadığı bu olumsuzluktan sonra hayata küsmüştü. Uzun yıllar boyunca kalbi kilitli kalmıştı. Peki bugünkü hüznü nedendi? Neden hiç kimsenin kendini beğenmediğini düşünüyordu? Kocaman ahu gözlerindeki hüzün, neyin ya da kimin eseriydi? Böyle güzel bir kadını kimler hayal kırıklığına uğratmış olabilirdi ki..? Konuştukça açılmaya başlamıştı. Doğru zamanda gelen yanlış bir erkekti onun hikayesi. Uzun bir aradan sonra tekrar sevmeyi denemiş, kalbindeki kilitleri tek tek sökmüştü Gülpembe. Peki şimdi o kalbin kıpır kıpır atması gerekmiyor muydu? Aşk ağlatmalı mıydı illaki? Gülpembe ağlıyordu...
-"Beni kimseler beğenmiyor." dedi tekrardan.
-"Sana herkes hayran bakarken ve ben bu bakışlara imrenirken, nasıl böyle birşey söylersin?
dedim. Oysa çok sevmişti Gülpembe. Belliydi başkalarını göremiyor; belki de görmek istemiyordu. Koyamıyordu kimseleri kalbine, sevdiği erkeğin yerine. Yüzüme yarı alaycı bir gülümseme ile baktı.
-"Benim herkesim, sevdiğim. Şimdi hiç kimsem oldu. Bunu biliyor musun?
Dakikalarca birbirimizin gözlerinde kaldı gözlerimiz. Tutuldum... Sustum... Sözlerin tükendiği bir andı. Ne söylenebilirdi ki..
-"Benim herkesim olan biri olmadı hiç. Ben seni nasıl anlarım?"
İşte bir tek o zaman yüksek sesle kahkahayı patlattı. Elini ağzına tutarak gülüşünü engellemeye çalışıyor ve kendine söz geçiremiyormuşçasına dedi;
-"Beni bir tek sen hissettin..!"
Seda ATALAY
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder