İyi yaşamak, iyi işlerle meşgul olmak ve iyi şeylere sahip olmak için çabalar dururuz. Çoğumuz bunları yapabilmek için iyi okullara giderek hazırlar planlarını. Bazen sırf bunun için önceden belli bir para bile edinir, koyar ortaya. Oysa hayatın planları, sizinki ile çakışmaz çoğu zaman. Kendinizi koyduğunuz yerde ararken, hiç ummadığınız yerde kaybolma ihtimaliniz yüksektir. Bir de herkesin kendine has doğruları vardır. Bazen başkalarının doğruları ile bir tutmaz sizin doğrularınız. Eğer biraz da olsa farklılığınız varsa çevrenizde, kabul görmeniz zor olabilir.
Çokça tanıdım böyle insanları. Hepsi de asıl çevrelerinden adeta sıyrılmış, kaçarcasına gelivermiş şimdiki hayatlarına. O insanlar önceden, nereden bilsinlerdi ki böylesinin çok daha zor olabileceğini! Belki de zor olanı aşmaktı asıl mesele. Çok kadınlar tanıdım, saçları süpürge olmuş. Elleri çatlak, topuğu nasır, dip boyası geçmiş, sırtı çökmüş. Hani derler ya " güçlü kadın yoktur, güçlü olmak zorunda kalmış kadın vardır" diye. Hah işte öyle kadınlar benim bahsettiğim. Koca parası ile süslenenlerin, kendi parasıyla süslenenlere sürdüğü beş liralık bir ruju bile çok gördüğü. Hayatın kolayına kaçmamış kadınlar..
İki üniversite bitirmiş bir kadın tanıdım; apartman merdivenleri silmeye gidiyordu. Dört tane yabancı dil bilen kadın tanıdım; pazarcı tezgahında tezgahtar. Ailesi varlıklı kadın tanıdım; otogar tuvaletlerinin temizlik sorumlusu. Birçok kadın tanıdım; olması gereken yerlerin bir hayli uzağında. Sıcacık evlerinde otururken, hiçbir şey kendi başına gelmez sanıyor bazıları. Oysa hayat, en çok kendisini güvende zannedenleri vuruyor. Yaşamak, nefes alıp vermekle ilgili birşey kanımca. Oysa hayat, yaşarken başına gelenler ile mücadeledir.
Bundan altı yedi yıl önceydi. Hayatımın en ağır kısmını geçmiş, kör topal ilerlemeye çalışıyordum. Yine planlar yapma yanılgısına düştüğüm bir anda tokat yemiş gibi işimden olmuştum. Aslında beklemediğim birşey de değildi hani. Sadece bitsin artık diye dualarım vardı. Bitmemişti işte. Daha nefes alıp vermelerim olacaktı hayat dediğim yolda. Banka hesabıma yatırılıverilen son maaşımla, bir maaş tazminatım bitivermişti kira, faturalar ve acil ihtiyaç harcamaları ile. Önümüz kıştı. Yeni bir iş olmazsa üşüyecektik, aç kalacaktık. Belki de ev sahibi ile aramız açılacak, açıkta kalacaktık. Tam da bayram öncesi olacak şey değildi bu işten çıkarılıvermeler ama işveren de çift yevmiye vermekten kaçınıyordu işte.
Bayram sabahı, bir şeylerin idrakına varamamış çocuğum ne çok sevinmişti son param ile aldığım bayramlıklarına. Onun gözlerindeki mutluluk besinimdi adeta. Kurban bayramıydı. Oturduğum apartmanın giriş katındaki bir dairedeydim. Benimle birlikte altı hane yaşıyordu aynı binada. Komşulardan üç tanesi birer koç kesti sırasıyla. Kesim işleri penceremin altında gerçekleşmişti. Etler satır ile parçalanıyor, yukarı kattaki dairelerine çıkartılıyordu kocaman kaplarla. Ardından balkonda mangal yakmalar, et pişirmeler kaçınılmazdı. Bütün binaların yanmış et kokusu, mangal isi sarmıştı etrafı. Pencereleri kapattım. Yine de içeriye girmeleri zorluyordu keskin bir koku. Sonra yandaki et kesememiş komşu çocuğunun sesi duyuldu. Acıkmış, canı köfte çekmiş huysuzluk ediyordu. O çocuktu da benim çocuğum değil miydi? Benim çocuğumun canı çekmiyor muydu duyduğu kokuları? Hiç param yoktu. Yemekte ise makarna! Zora düşüren Allah, dermanını da yazmıştır elbet; yeter ki yazılan sayfayı farket. Ölüm yoktu ya sonunda. Vardı benim de yüksek limitli kredi kartım. Makarnaları geri boşalttım tencereye ve o gün bir kurban bayramında banka kredisi ile et alıp yedirdim çocuğuma!..
İnsanoğlu hep yoklukla, hastalıkla, çile ile sınandığını zanneder çoğu zaman. Oysa bazılarımıza ummadığımız yerden gelir HAYAT SORULARI. Kimi zaman olanın cevap anahtarı, olmayandadır. Dünyanın en güzel duasıdır derim hep"Allah Razı Olsun" duanız kabul olsun.
Seda ATALAY
Bundan altı yedi yıl önceydi. Hayatımın en ağır kısmını geçmiş, kör topal ilerlemeye çalışıyordum. Yine planlar yapma yanılgısına düştüğüm bir anda tokat yemiş gibi işimden olmuştum. Aslında beklemediğim birşey de değildi hani. Sadece bitsin artık diye dualarım vardı. Bitmemişti işte. Daha nefes alıp vermelerim olacaktı hayat dediğim yolda. Banka hesabıma yatırılıverilen son maaşımla, bir maaş tazminatım bitivermişti kira, faturalar ve acil ihtiyaç harcamaları ile. Önümüz kıştı. Yeni bir iş olmazsa üşüyecektik, aç kalacaktık. Belki de ev sahibi ile aramız açılacak, açıkta kalacaktık. Tam da bayram öncesi olacak şey değildi bu işten çıkarılıvermeler ama işveren de çift yevmiye vermekten kaçınıyordu işte.
Bayram sabahı, bir şeylerin idrakına varamamış çocuğum ne çok sevinmişti son param ile aldığım bayramlıklarına. Onun gözlerindeki mutluluk besinimdi adeta. Kurban bayramıydı. Oturduğum apartmanın giriş katındaki bir dairedeydim. Benimle birlikte altı hane yaşıyordu aynı binada. Komşulardan üç tanesi birer koç kesti sırasıyla. Kesim işleri penceremin altında gerçekleşmişti. Etler satır ile parçalanıyor, yukarı kattaki dairelerine çıkartılıyordu kocaman kaplarla. Ardından balkonda mangal yakmalar, et pişirmeler kaçınılmazdı. Bütün binaların yanmış et kokusu, mangal isi sarmıştı etrafı. Pencereleri kapattım. Yine de içeriye girmeleri zorluyordu keskin bir koku. Sonra yandaki et kesememiş komşu çocuğunun sesi duyuldu. Acıkmış, canı köfte çekmiş huysuzluk ediyordu. O çocuktu da benim çocuğum değil miydi? Benim çocuğumun canı çekmiyor muydu duyduğu kokuları? Hiç param yoktu. Yemekte ise makarna! Zora düşüren Allah, dermanını da yazmıştır elbet; yeter ki yazılan sayfayı farket. Ölüm yoktu ya sonunda. Vardı benim de yüksek limitli kredi kartım. Makarnaları geri boşalttım tencereye ve o gün bir kurban bayramında banka kredisi ile et alıp yedirdim çocuğuma!..
İnsanoğlu hep yoklukla, hastalıkla, çile ile sınandığını zanneder çoğu zaman. Oysa bazılarımıza ummadığımız yerden gelir HAYAT SORULARI. Kimi zaman olanın cevap anahtarı, olmayandadır. Dünyanın en güzel duasıdır derim hep"Allah Razı Olsun" duanız kabul olsun.
Seda ATALAY
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder