ULAŞILMAZA ÖZLEMDİR AŞK

     

 Bazı evler vardır manzarası sokak ya da cadde olan. Pencereden bakınca bağ, bahçe, dağ yerine sokaktan geçenler görünür. Eğer o pencere önünde oturan birileri varsa her daim  sevgi de vardır derim hep. Birileri, birilerini bekler ya da bekletir. 

       Beklemek aşktır çoğu zaman. Aşk, özlemdir. Özlem, sevgi. Sevgi, vefa. Vefa, emek...

   Genellikle sevilmeye ihtiyaç duyduğumuzu zannederiz. Oysa insanın en çok eksiği sevmektir. Sevmeyi bilmeyenler, sevilmekten ne anlar!

       Sevgiyi sorguluyordu kara gözlü kadın. Kendinden gidenin gidiş sebebini... Suçluyordu onu. Oysa kendisinin hataları da çok fazlaydı. Okşanmak, tatlı sözler dinlemek, sıcak çorbaya birlikte kaşık sallamaktı ona göre aşk. Oysa aşkta okşanmak da vardır, okşamak da bilmeliydi. 

     Kara gözlü kadın gizlice seyrediyordu pencerenin dış tarafından içeriyi. Bu sefer dışarıda olan kendisiydi. Oysa çok beklemişti bir zamanlar sevdiğini pencere önlerinde. Adam kalktı ayağa. Sarı saçlı kadın belirdi birdenbire. Yaklaştı, adama sarıldı. Öptü göğsünden bir kaç defa.  Kara gözlü kadın irkildi... Utandı... Kıskandı... Avuç içleri acımaya başladı. Beyninden ateşler fışkırıyor, kalbi bir dışarı fırlıyor bir içeri giriyordu. Gözleri buğulanmıştı.

-"O benim erkeğim" dedi. " Oysa ben daha hiç göğsünden öpmedim."

     Sarı saçlı kadın ona göre ahlaksız olmalıydı. Erkeğinin göğsünden öpmemiş olmak kendisini çok mu çekici hala getirmişti sanki!.. Erkek de sevilmek istemişti aslında. Sevilmeyi istemiş olmak, sevmiyor olmak demek değildi. 

-"Beni meğer hiç sevmemiş."

dedi kadın gözleri nemli nemli evine dönerken. Sevilmedeğinden emin, sevmediğinden bihaber. O günden sonra kimse sevmedi adamı. Çünkü vefa yoktu artık. Sevgi yoktu ki vefa olsun. Vefanın olmadığı yerde zaten emek hiç olmazdı. Herkes sevdi zannetti kadını!

       Peki özlemek nedendi şimdi durup dururken?

       İnsan özleyince mi aşık olurdu; Yoksa aşık olduğunu mu özlerdi?

  Artık beklemeyecekti kara gözlü kadın. Aşktan vazgeçti. Beklemekten ve aşktan vazgeçince aşk biter miydi? Aşk bitince, özlemler de bitecek miydi? 

      Sorular, soruları kovalıyordu beyninde. Aslında çok iyi bildiği ama bilmediğinden haberdar bile olmadığı zamanlar vardı önünde yaşanacak. Cesareti kırılmıştı yarına dair. Oysa birkaç saat öncesine kadar umutları vardı. Biliyordu; umutlar her zaman güvenlidir insanın düşünde. Düşlerden uyanma vaktiydi artık. Çok üzülmüştü kaybettiği duygularından ötürü. Çünkü biliyordu artık; 

     Ulaşılmaza özlemdir aşk!

     Seda ATALAY